در ضرورت تدوین سند ملی پیشگیری از خشونت جمعی
در کشور عجیبی زندگی می کنیم. چند سال قبل بود که به پیشنهاد ایران، قطعنامه جهان علیه خشونت و افراط گرایی در مجمع عمومی سازمان ملل به تصویب رسید و موفقیتی سیاسی برای جمهوری اسلامی در عرصه جهانی کسب شد.
حال دوباره در این خصوص توجه جهانیان به ما جلب شده، جایی که طی هفته های اخیر یکی از کانونهای وقوع خشونت های عریان بوده است.
💠 در این نوشتار قصد ندارم تا به ریشه‌های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی این تعارض بین قول و رفتار در جامعه ایرانی بپردازم بلکه می خواهم به این سوال پاسخ دهم که چرا به تدوین سند ملی پیشگیری از خشونت جمعی نیازمندیم؟
💠 سازمان جهانی بهداشت خشونت را به سه دسته کلی تقسیم می کند:
متوجه خود (خودکشی و خودآزاری)، بین دو یا چند فرد (در خانواده و یا در جامعه) و جمعی.
همچنین این سازمان، خشونت جمعی را استفاده ابزاری از خشونت به وسیله افراد عضو در گروهی خاص بر علیه افراد گروهی دیگر با مقاصد سیاسی، اقتصادی و یا اجتماعی تعریف می کند.
💠 ده سال قبل بود که به دعوت سازمان جهانی بهداشت، حدود 300 تن از صاحب‌نظران بین المللی جمع شده و نسبت به تدوین برنامه عملیاتی کمپین پیشگیری از خشونت اقدام کردند.
یکی از پیشنهادات مهم این مجمع تدوین سند ملی پیشگیری از خشونت به تمامی کشورها بود.
نکته ای که برخی از کشورها همچون کلمبیا که زمانی نماد خشونتهای جمعی تلقی می شد از آن تبعیت نموده اما پاره‌ای دیگر همچون ایران آن را مسکوت گذاردند.
