ﺳﺨﻨﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﻣﻮﻣﻨﯽ

ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺳﻼﻣﺘﯽ - ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﺰﺷﮑﯽﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎه ﻋﻠﻮﻡ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺗﻬﺮﺍﻥ

روزنامه شرق - 18 آذر 1393

ﺷﺸﻢ ﻓﻮﺭیه 2013 ﺟﻤﻌﯿﺖ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻨﻔﺮﺍﻧﺲ ﻣﻠﮑﻪﺍﻟﯿﺰﺍﺑﺖ ﻟﻨﺪﻥ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺭﺍﯼ ﮐﻤﯿﺴﯿﻮﻥ ﻣﻌﺘﻤﺪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻠﯽ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺗﺠﻤﻊ ﮐﺮﺩه ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺩﺭ یکی ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﻣﻨﻄﻘﻪ West Midlands ﻃﯽ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ 2005 ﺗﺎ 2009 ﭼﻨﺪﺻﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺮﮒ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺸﮕﯿﺮﯼ ﺭﺥ ﺩﺍﺩه ﺑﻮﺩ. ﺣﺎﻝ پس ﺍﺯ ﺭﺳﯿﺪﮔﯽﻫﺎﯼ ﺣﻘﻮﻗﯽ، ﺟﻤﻌﯽ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩهﻫﺎﯼ ﺩﺍﻏﺪﺍﺭ، ﺳﯿﺎﺳﺘﮕﺬﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺭﺳﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺟﻤﻌﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﮑﺎﻥ ﺣﻀﻮﺭ یافته ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﻧﻬﺎیت ﺭﯾﯿﺲ ﮐﻤﯿﺴﯿﻮﻥ، ﺭﺍﯼ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺡ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ: ﻫﯿﭻ ﻓﺮﺩ یا ﮔﺮﻭه ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺴﻮﻭﻝ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﭘﯿﺶﺁﻣﺪه ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻘﺼﺮ ﺍﺻﻠﯽ، ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﻼﻣﺖ ﺍﺳﺖ. ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﯾﻦ ﺳﻬﻞﺍﻧﮕﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﻣﺠﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩه ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﻼﻣﺖ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ، ﻣﺴﻮﻭﻝ ﺍﺻﻠﯽ ﺍﺳﺖ. یکی ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻮﺷﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩهﻫﺎ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﻼﻣﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺖ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺕ ﭘﯿﺶﺁﻣﺪه ﻣﺤﮑﻮﻡ ﻭ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﺷﺪه یا ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺬﺭﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻮﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺭﺍﯼ ﺻﺮﺍﺣﺖ ﺩﺍﺷﺖ: "ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﻼﻣﺖ ﻭ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ". ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﮐﺮﺩه ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺍﺕ ﻗﺎﺑﻞﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﮐﺮﺩه ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﮑﺮﺭﺍ ﻣﻮﺟﺐ ﻋﺪﻡ ﺭﺳﯿﺪﮔﯽ ﺻﺤﯿﺢ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺍﻥ ﺷﺪه ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩ ﭘﺰﺷﮑﺎﻥ، ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﺍﻥ، ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﺳﺎﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥﻫﺎ، ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪﺍﯼ ﻭ ﻣﻠﯽ، ﺳﯿﺎﺳﺘﮕﺬﺍﺭﺍﻥ ﺑﻬﺪﺍﺷﺘﯽ-ﺩﺭﻣﺎﻧﯽ ﻭ... ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﺭﺍ ﺍیجاﺩ ﮐﺮﺩه ﺑﻮﺩ.

ﺍﻟﻒ- ﻫﻤﺎﻥﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺭیاﺳﺖ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﭘﻠﯿﺲ ﺭﺍﻫﻮﺭ ﻧﺎﺟﺎ ﺩﺭ ﻧﺸﺴﺖ ﺧﺒﺮﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ 08/09/93 ﺍﺷﺎﺭه ﮐﺮﺩهﺍﻧﺪ، ﭼﻨﺪﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ، ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ یکی ﺍﺯ ﻧﺎﮔﻮﺍﺭﺗﺮﯾﻦ ﺭﮐﻮﺭﺩﻫﺎﯼ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ یعنی 40 ﮐﺸﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺍﻧﺢ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﯼ ﻫﺮ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺛﺒﺖ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻼﺵ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮ ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﺑﻪﻭﯾﮋه ﭘﻠﯿﺲ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻭ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﯽ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺍﺧﯿﺮ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﻭﻝ ﺑﻮﺩه ﺍﺳﺖ یعنی ﻫﻢﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﺪﺩ 21 ﮐﺸﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺍﻧﺢ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﯼ ﻫﺮ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺭﺳﯿﺪهﺍیم. ﺧﺪﺍ ﻗﻮﺕ ﺳﺮﺩﺍﺭ. ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ "ﻣﻦ ﻟﻢ یشکر ﺍﻟﻤﺨﻠﻮﻕ ﻟﻢ یشکر ﺍﻟﺨﺎﻟﻖ"

ﺏ- ﺍﺯ ﺷﺎﺧﺺﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﻮﺯه ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺗﻬﯿﻪ، ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﻋﺘﻨﺎﯼ ﺯیاﺩﯼ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ، ﺷﺎﺧﺺ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻣﺮﮒ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﯼ ﻫﺮ 10ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﻧﻘﻠﯿﻪ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ اینجا ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺮﺝ ﮐﺴﺮ-یعنی ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ-ﺑﺎ ﻣﻘﺎﺩﯾﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺘﻔﺎﻭﺗﯽ ﺭﻭﺑﻪﺭﻭ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩه ﺍﺯ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﺍﺧﯿﺮ ﻓﺮﺍﮔﯿﺮ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﺰﺍید ﺑﻮﺩه (ﺑﻪﮔﻮﻧﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩهﻫﺎﯼ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﭼﻨﺪ ﺍﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﻭ ﻣﻮﺗﻮﺳﯿﮑﻠﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ)، ﻣﺨﺮﺝ ﺍﯾﻦ ﮐﺴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﺧﺺ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﺳﺖ.

ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩه ﺍﺯ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ ﻋﻤﻮﻣﯽ یک رویه ﺍﺻﻠﯽ ﺍﺳﺖ (ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺁﻓﺮیقاﯾﯽ یا ﻓﻘﯿﺮﻧﺸﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ 70 ﺩﺭﺻﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻭﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﻪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩهﻫﺎ ﺑﻪﻃﻮﺭ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﺧﻮﺩﺭﻭﻫﺎﯼ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ)، ﻣﺨﺮﺝ ﺍﯾﻦ ﮐﺴﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﺧﺺ ﺑﺰﺭﮒﺗﺮ ﺍﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﻪ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺍﺷﺎﺭه ﮐﺮﺩهﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﮐﺸﺘﻪﻫﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ 10ﻫﺰﺍﺭ ﺧﻮﺩﺭﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ 5/6 ﺑﻮﺩه ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﺩﻧﯿﺎ 7/3 ﻭ ﺁﺳﯿﺎ 10/9 ﺑﻮﺩه، پس ﺗﻠﻔﺎﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﺩﻧﯿﺎ پاﯾﯿﻦﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﻗﺎﺑﻞﺗﺎﻣﻞ ﺍﺳﺖ.

ﺝ- ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮیم ﻣﯽﻓﺮﻣﺎید: "ﻫﺮﮐﺲ ﺟﺎﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ، ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩه ﺍﺳﺖ."

ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎﯼ ﮐﻼﻥ ﻣﻮﻓﻖ ﺣﻮﺯه ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﺡ ﺍﺳﺖ:

ﭼﺸﻢﺍﻧﺪﺍﺯ ﺻﻔﺮ ﺳﻮﺋﺪ: ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻﻣﺮﮒ یا ﺟﺮﺍﺣﺖ ﺷﺪید ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺣﻤﻞﻭﻧﻘﻞ ﺟﺎﺩهﺍﯼ ﺩﺭ ﺁینده ﺭﺥ ﻧﺪﻫﺪ. ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﻪﮐﺸﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺍﻧﺢ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﯼ ﻫﺮ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺍ ﺍﺳﺖ.

ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍیمنی پایدار ﻫﻠﻨﺪ: ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﻫﺪﻑ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﺮﮒ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﻣﺼﺪﻭﻣﯿﺖﻫﺎﯼ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰﺍﻥ 50 ﺩﺭﺻﺪ ﻭ ﺟﺮﺍﺣﺎﺕ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻣﯿﺰﺍﻥ 40 ﺩﺭﺻﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ 2010 ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪ. ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ 3/9 ﮐﺸﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺍﻧﺢ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﯼ ﻫﺮ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭﻧﻔﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺍﺳﺖ.

ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍیمنی ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﮐﺎﺳﺘﺎریکا: ﮐﺎﺳﺘﺎریکا ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﻮﺩ، ﮐﺎﻫﺶ ﻣﺮﮒ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ 2001 ﺗﺎ 2005 ﺑﻪ ﻣﯿﺰﺍﻥ 19 ﺩﺭﺻﺪ ﺭﺍ ﻫﺪﻑﮔﺬﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩ. ﺍﯾﻦ ﮐﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺎﺿﺮ 12/7ﮐﺸﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﻮﺍﻧﺢ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺍﺯﺍﯼ ﻫﺮ ﺻﺪﻫﺰﺍﺭﻧﻔﺮ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﺺ ﮐﺎﺳﺘﺎریکا ﺭﺳﯿﺪه ﺑﻮﺩیم، ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺷﺶ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮ ﮐﺸﺘﻪ ﮐﻤﺘﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﯿﻢ. 

ﺑﻪﺭﺍﺳﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺸﻮﺭﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﻋﺪﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻫﺪﻑﮔﺬﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩهﺍیم؟ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺯیاﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭیم پس ﺍﺯ ﻭﻗﻮﻉ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﭘﯿﺪﺍﮐﺮﺩﻥ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﺮﻭیم. ﺍﯾﻦ ﺧﻄﺎﮐﺎﺭﺍﻥ پس ﺍﺯ ﺭﺳﯿﺪﮔﯽﻫﺎﯼ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽﻣﺪﺕ ﺩﺭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ، ﺧﻠﺒﺎﻧﺎﻥ، ﺧﻮﺩﺭﻭ، ﻫﻮﺍﭘﯿﻤﺎ، ﺟﺎﺩه ﻭ... ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺁیا ﻭﻗﺖ ﺁﻥ ﻧﺸﺪه ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﻣﻘﺼﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵﺷﺪه، ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﻧﻈﺎﻡ ﺗﺮﺍﻓﯿﮑﯽ ﻣﺎﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﻪ ﺗﮏﺗﮏ ﻣﺎ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ، ﺳﺮﻧﺸﯿﻨﺎﻥ، ﻋﺎﺑﺮﺍﻥ ﭘﯿﺎﺩه ﻭ... ﺑﺎﺯﻣﯽﮔﺮﺩﺩ. ﺁیا ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻫﯿﺎﻥ، ﺣﻮﺯﻭیاﻥ ﻭ ﻣﺴﻮﻭﻻﻥ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎید ﻧﻘﺶ ﻧﺨﺒﮕﺎﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺭﺍ ﺍیفا ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺳﺎﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﯿﻔﺘﯿﻢ؟