کتاب تاریخ یحیی، محرم سال 1271 شمسی را در حکومت قاجار چنین توصیف می‌کند:
"مردم به عادتِ دیرین، به عزاداری می‌پردازند. اجتماعات و مراودات فزونی می‌گیرد. اسبابِ انتشارِ مرضِ وبا از هر طرف مهیا می‌شود. از روز دوم محرم، وبا طغیان می‌کند. هنوز به دهم نرسیده، روزی صد‌ها از مردم هلاک می‌گردند... شماره مردگان در تهران به روزی ۱۵۰۰ نفر می‌رسد".
پس از هفته‌ها چالش در مورد نحوه برگزاری مراسم عزاداری در ماه‌های پیش رو بالاخره تصمیم‌گیری نهایی به ستاد ملی مقابله با کرونا محول و در نهایت مجوز برگزاری این مراسم صادر شد.
پیش از این نیز وزیر محترم بهداشت که نماینده و سخنگوی جامعه پزشکی در آن ستاد است گفته بود برای مراسم محرم در دوره کرونا الگویی ماندگار به جهان معرفی می‌کنیم.
معتقدم الگوی آقای وزیر، دست نیافتنی و عوارض شوم آن موجب بدنامی شیعه و حکومت اسلامی خواهد شد.
اخیراً دبیرکل سازمان جهانی بهداشت حداقل ضوابط مورد نیاز برای مقابله با بیماری کووید را برای مردم جهان اعلام کرد:
الف- فاصله خود را از سایرین حفظ کنید.
ب- دستهای خود را بشوئید.
ج- از حضور در اجتماعات و مکانهای سربسته خودداری کنید.
د- در مکانهای لازم از ماسک استفاده کنید.
چند روز قبل مجمع انجمن‌های گروه پزشکی ایران به عنوان یکی از عالی‌ترین تشکل نخبگان جامعه پزشکی کشور ضمن پذیرش تمام مسئولیت‌های اجتماعی و اخلاقی، خواستار تعطیلی کلیه مناسک دینی تجمعی از جمله مراسم ایام محرم شد.
در نامه مجمع آمده است:
"اگر امروز روزانه 200 مرگ و 2000 ابتلا ثبت می‌شود بر اساس برخی پیش‌بینی‌ها در صورت عدم رعایت جدی دستورالعملها در سه ماه آینده این آمار تا 1600 مرگ در روز هم افزایش خواهد یافت.
خستگی نیروهای انسانی کادر پزشکی و به پایان رسیدن منابع سلامت در چنین شرایطی چشم‌اندازی بسیار تیره و تکان دهنده پیش چشم آشکار می‌کند".
اگر آمار روزانه وزارت بهداشت در مورد تعداد بیماران کرونا درICU های کشور را مرور کنیم متوجه می‌شویم که از چندی قبل روند بستری در بخشهای ویژه رو به افزایش بوده که خود به معنی پیش‌بینی مرگهای بیشتر در روزهای آتی خواهد بود.
از سوی دیگر، در روزهای اخیر شاهد اظهارات عجیبی از برخی مسئولان هستیم به گونه‌ای که ادعا می‌کنند روند حاکم برمدیریت بیماری در کشور ما همسو با کشورهای موفق بوده اظهارات سایر دولتمردان خارجی را تکرار می‌کنند و می‌گویند که باید خود را با شرایط این بیماری وفق دهیم و سعی کنیم تا وقفه‌ای در برنامه‌های کلان کشور روی ندهد.
حال آنکه واقعیت چیز دیگری است.
به عنوان یک دانشگاهی در حوزه سلامت جهانی گواهی می‌دهم که کشور ما از ابتدای بروز این پاندمی به جز دوره چند هفته‌ای پس از اقدامات جدی همچون تعطیلی عمومی و محدودیتهای تردد (در فصل بهار) در اغلب مواقع یکی از بدترین آمارها را از نظر تعداد بیمار و مرگ بر حسب جمعیت در دنیا دارا بوده و متاسفانه این روند رو به وخامت است، که البته آسیب شناسی موضوع خارج از حوصله این مقال بوده و قصد متهم کردن شخص و یا سازمانی را نیز ندارم.
چگونه می‌توان در هیئت (که خود به معنای تجمع است) حضور داشت و حداقل ضوابط چهارگانه فوق (سازمان جهانی بهداشت) را رعایت کرد.
علاوه بر این، ما تجربه موفق تعطیلی مراسم مذهبی در ماه مبارک رمضان و شبهای قدر را که موجب کاهش چشمگیر ابتلا و مرگ شدند را کنار گذاشته‌ایم و می‌خواهیم دلمان را به وعده‌های مسئولین خوش کنیم.
آیا تجربه ناتوانی دولتمردان در برخورد با کسانی که مقررات بهداشتی را رعایت نمی‌کنند در طی موج اخیر اپیدمی برای ما کافی نیست؟
از حکومت انتظار می‌رود که برای در هم شکستن چرخه انتقال عفونت اقدامی عاجل نماید نه آنکه بر آتش این تنور بدمد.
جان کلام آنکه، در وضعیت خطیری از تاریخ این مرز و بوم هستیم.
باید از تجربه‌های موفق و شکست خورده شش ماهه اخیر درس بگیریم.
زمان، زمان آزمون و خطا نیست.
به یاد داشته باشیم که بی‌اعتنایی ستاد محترم مقابله با کرونا و به ویژه وزیر بهداشت به توصیه‌های نهادهای تراز اول بین المللی و ملی به چند هزار مرگ اضافه درمیان سوگواران حسینی منجر خواهد شد.
آیندگان در مورد ما، شیعیان و حکومت اسلامی چه فکری خواهند کرد؟
در این غائله، لااقل امام حسین را برای مردم باقی بگذاریم.
در زیارت اربعین از قول امام ششم می‌خوانیم:
"خدایا من گواهی می‌دهم که او (امام حسین) جان خود را در راه تو بخشید تا بندگانت را از نادانی و سرگردانی ضلالت نجات دهد".
به قرآن کریم رجوع کنیم که می‌فرماید:
"بگو: آیا شما را خبر دهم که زیانکارترین مردم کیست؟
آنها که در راه ضلالت قدم بر می‌دارند و گمان می‌کنند که کار نیک انجام می‌دهند".
