سلام بر همراهان کانال
طبق گزارش معاونت محترم پژوهشی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و بر اساس نتایج جدید نظام رتبه‌بندی Essential Science Indicators مطلع شدم به لطف پروردگار، در میان پژوهشگران 1% برتر پراستناد حوزه علوم پزشکی کشور قرار گرفته‌ام.
فهرست کامل اسامی 95 نفر محققان %1 برتر حوزه علوم پزشکی ایران را می‌توانید در آدرس زیر مشاهده کنید:
http://isid.research.ac.ir/esi
به دنبال انتشار یادداشت قبلی‌ام با عنوان "آقای معاون، سلامت مردم شوخی نیست" و نقد اظهارات معاون محترم علمی ریاست جمهور در خصوص خودکفایی در تمامی تجهیزات مورد نیاز برای مقابله با کرونا، بازخوردهای متفاوتی دریافت کردم که ضرورت توضیح بیشتر مطلب را آشکار ساخت.
در همین چارچوب اخیراً ریاست محترم جمهور گفت:
"رفع عمده نیازهای کشوردر مقابله با کرونا، نشانه قدرت علمی در رسیدن به خودکفایی و اقتصاد دانش بنیان است"
سؤالی که در اینجا مطرح می‌شود آن است که آیا در جهان جدید خودکفایی ممکن بوده و آیا اقدام برای نیل به این هدف مطلوب می‌باشد؟
خودکفایی تکنولوژیک غیر ممکن است زیرا در این روزگار علم و فن آوری با چنان شتابی در حرکتند که بدون استفاده از همکاری بین المللی و تنها با تکیه بر توان دانشمندان و شرکتهای تولیدی یک کشور نمی‌توان در تمامی حوزه‌ها حرفی برای گفتن داشت.
امروزه آن دسته از پروژه‌هایی موفقند که از طریق مشارکتهای جهانی در ایده، نیروی انسانی، سرمایه، مکان و … کار خود را به پیش ببرند.
در حالیکه حتی اگر آمار رسمی ابتلای بیماران به کرونا را صحیح در نظر بگیریم، هنوز اپیدمی به طور کامل مهار نشده و دولت، مردم و به ویژه کادر پزشکی باید خود را برای موجهای بعدی و چه بسا سنگین تربیماری آماده کنند مرور وقایع این مدت و رفع نواقص قبلی ضروری است.
چند روز قبل معاون محترم علمی رئیس جمهور گفت:
"ایران برای مقابله با ویروس کرونا نیازمند واردات تجهیزات نیست و تمامی نیاز کشور در داخل تامین می‌شود."
چند روز بعد از آن نیز رئیس جمهور محترم گفت که هم اکنون در برخی از اقلام برای مقابله با بیماری از جمله کیت آزمایشگاهی تشخیص بیماری توان صادرات به خارج از کشور را داریم.
برخلاف این گفتارها، به اعتقاد اینجانب رویکرد غلط برخی از دولتمردان موجب شده تا ما هم اکنون فاقد امکانات لازم برای کنترل اپیدمی و درمان بیماران در موجهای بعدی همه گیری باشیم.
"پیش‌بینی مرگ سه و نیم میلیون ایرانی بر اثر کرونا"
چند هفته قبل خبر فوق در فضای مجازی دست به دست می‌شد و یکی از پربازدیدترین اخبار بود و به دنبال آن موجی از ترس و دلهره در میان هموطنان ایجاد شده بود.
ماجرا این بود که محققانی از دانشگاه شریف با استفاده از مدلهای آماری سناریوهای مختلفی را از روند ابتلا و مرگ از بیماری کرونا در کشور از خوش‌بینانه‌ترین تا بدبینانه‌ترین حالت طراحی کرده بودند.
علاوه بر این، تعدادی از اساتید اپیدمیولوژی نیز در مقاله‌ای که اخیراً در مجله پزشکی جمهوری اسلامی ایران منتشر شده با استفاده از این مدلها پیش‌بینی کرده بودند که تا اواخر اردیبهشت ماه منحنی اپیدمی بیماری سیر صعودی خواهد داشت و از آن موقع به بعد صاف می‌شود.
در حالیکه از چندی قبل روند بیماری در کشور نزولی شده این سوال پیش می‌آید که کاربرد این مدلهای علمی چیست و چرا خوشبختانه هیچ کدام از این سناریوها حتی در خوش‌بینانه‌ترین وضعیت به وقوع نپیوسته و موارد مشاهده شده از مرگ و بیماری در عمل کمتر از موارد مورد انتظار این تخمین‌ها بوده‌اند؟
"یازده سپتامبر: دروغ بزرگ" اولین کتابی بود که شش ماه پس از حادثه برج‌های دوقلوی نیویورک به چاپ رسید و با استقبال گسترده‌ای در جهان مواجه شد.
از زمان وقوع این اتفاق که تا پیش از اپیدمی کرونا مرگبارترین فاجعه یکصد سال اخیر آمریکا نام گرفته بود، تاکنون، صدها فیلم، کتاب و مقاله در خصوص صحت این ماجرا منتشر شده و طبق آخرین نظرسنجی‌ها هنوز نیمی از مردم آمریکا با روایت رسمی حکومتشان موافق نیستند.
در این روزها، یکی از مسایلی که پس از شیوع بیماری کرونا حجم قابل توجهی از مطالب رسانه‌ها را به خود اختصاص داده و ذهن هموطنان را سخت به خود مشغول کرده، موضوع نحوه پدید آمدن این ویروس (از طبیعت وحشی یا ساخت بشر) است.
از آنجا که چند هفته پیش در یادداشتی با عنوان "نقش آمریکا در وقوع همه‌گیری کرونا در کشور: نقدی به سخنان فرمانده محترم سپاه" نظر خود را صراحتاً اعلام کرده‌ام، در این نوبت می‌خواهم به این سوال پاسخ دهم که چرا چنین سناریوهایی طرح می‌شوند و به چه علت این موضوع برای ما این همه حایز اهمیت است؟
